محمدرضا عاشوری

یکی از عواملی که باعث می‌شود تا ما دچار اهمال ‌کاری شویم عدم وجود نظارت است. اگر برای خودتان کارمی‌کنید و جود نداشتن نظارت می‌تواند به مشکلی جدی برای‌تان تبدیل شود.

اگر کمیت و کیفیت کار‌هایی که انجام می‌دهید را نسنجید با مشکل مواجه می‌شوید. به جای اینکه خودتان در مسیری که می‌خواهید قدم بردارید اجازه می‌دهید مسیر شما را به هر سو که خواست ببرد.

باید زمان مشخصی را تعیین کنید که در آن زمان از خودتان سوال کنید و  خود را مورد ارزیابی قرار دهید. اگر خودتان را به پاسخگویی ملزم کنید می‌توانید تا حد زیادی از اهمال کاری که از عدم وجود نظارت پدید می‌آید دوری کنید.

ارزیابی روزانه کار سختی است و در ارزیابی ماهانه نیز فاصله دو ارزیابی آنقدر زیاد است که ممکن است کلا بی‌خیال قضیه شویم. ارزیابی هفتگی به نظرم از دو مورد قبلی بهتر است.  برای نیم ساعت تا  یک ساعت به خودمان پاسخگو باشیم.

توضیحات کامل‌تر را در این پست نوشته‌ام. اگر دوست داشتید می‌توانید مطالعه کنید. باعث خوشحالی است.

اگر نگویم همه می‌توانم بگویم بیشتر ما آدم‌ها یک موجود رو مخ به اسم منتقد درونی در خودمان داریم که انگار مواجب می‌گیرد که روی اعصاب‌مان راه برود و ناخن‌هایش را روی تخته سیاه بکشد تا حرص‌مان را در بیاورد.

وظیفه اصلی این منتقد درونی انگار خودگویی منفی است. با خودگویی منفی سعی دارد ما را قانع کند که به اندازه کافی استعداد نداریم، یه اندازه کافی بلد نیستیم، به اندازه کافی باهوش نیستیم، به اندازه کافی جذاب  نیستیم. چپ و راست با اعتماد به نفس‌مان دست به یقه می‌شود و اصرار دارد که ما از عهده‌ کارها بر نمی‌آییم.

امروز که داشتم در مورد اهمال کاری مطالعه می‌کردم به این موضوع برخورد کردم. نگرانی‌ها مساله مهمی هستند. با اینکه مقدار زیادی از مغز ما را همیشه به خود مشغول کرده‌اند ما تلاش ویژه‌ای برای مقابله با آن‌ها نمی‌کنیم.

وقتی حجم زیادی از ذهن همیشه مشغول پردازش نگرانی‌ها باشد مشخصا در تمرکز کردن با مشکل مواجه خواهیم شد. تمرکزمان به سمت موضوعات مختلفی منحرف خواهد شد. آن هم چه موضوعاتی؟ مواردی که در بسیاری از آنها هیچ کاری از دست ما ساخته نیست.

این مساله از اهمیت بالایی برخوردار است. چون بسیاری از ما هنگامی که نگران هستیم و احساس می‌کنیم ذهنمان درگیر است کارایی خود را از دست می‌دهیم. بسیاری از کار‌ها را به آینده موکول می‌کنیم تا ذهنمان کمی آرام شود. شاید حق را به خودمان بدهیم، باید ذهنمان آزاد باشد تا بتوانیم کار‌های مهم بکنیم، فعلا همین کار‌های دم دستی را انجام می‌دهیم تا بعدا که از نگرانی‌هایمان کاسته شد  سراغ کار‌های مهم برویم. این دقیقا همان اهمال کاری است که در موردش صحبت می‌کنیم.

در mrashouri.com  مطلبی در مورد نگرانی‌های بی دلیلی که کنترلی روی آنها نداریم منتشر کرده‌ام. اگر دوست داشتید مطالعه کنید. باعث خوشحالی من خواهد شد.

امروز صبح زودتر از خواب بیدار شدم. کار‌هایی که می‌خواستم انجام بدهم را انجام دادم. و مهم تر از همه نوشتم. ناهارم را کمتر از روز‌های قبل خوردم و بعد از ناهار مطابق عادت نخوابیدم.

بعد از ظهر هم نوشتم و خواندم. امروز روز خوبی بود. از آن روز‌هایی بود که می‌توانم شبش را راحت بخوابم چون چیز‌های زیادی در آن روز یاد گرفته‌ام.
آموختن به من انگیزه می‌دهد. باعث می شود بخوانم بنویسم، و زندگی کنم. درواقع آموختن برای من بهانه‌ای است برای نوشتن و خواندن و نوشتن و خواندن برایم وسیله‌ای است برای آموختن. این سه از هم جدا نیستند.

کتابی که دیشب در مورد اهمال کاری شروع کرده بودم را به نصف رساندم. کتاب جذابی بود و ساده و روان خوانده می‌شد.

امروز چیز‌های زیادی نوشته‌ام که فعلا در مرحله پیش نویس است و هنوز آماده انتشار نیست. بعد از تکمیل شدن حتما لینک می‌دهم که بخوانید. به نظر خودم که مطلب بدی نمی‌شود. تا نظر شما چه باشد.

از آنجایی که امروز کار زیاد کرده‌ام کمی خسته‌ام و هنوز نمی‌دانم به پیاده‌روی بروم یا نه. تا دقایقی دیگر در این باره تصمیم خواهم گرفت.

امروز به پادکست‌های آقای شاهین کلانتری گوش می‌کردم. پادکستی منتشر می‌کند با عنوان مدرسه نویسندگی. از میان برخی از صحبت‌هایش می‌شود چیز‌های خوبی را گلچین کرد و به کار بست.

مشکل اینجاست که من این پادکست‌ها را موقع پیاده‌روی گوش می‌کنم به همین خاطر نمی‌توانم از برخی نکات یادداشت بردارم. از آنجایی که آقای کلانتری در مورد موضوعات مختلفی صحبت می‌کند یادداشت برنداشتن باعث می‌شود که فراموش کنم در مورد چه موضوعاتی صحبت کرده است.

قصد داشتم امشب برخی از نکاتی که به آن اشاره کرده‌است را در وبلاگم بنویسم که متاسفانه بسیاری از چیز‌ها در حال حاضر در خودآگاه ذهنم حضور ندارند. اما سعی می‌کنم هر آنچه به خاطر می‌آورم را بنویسم.