وبلاگ نوشته‌ها و روزنوشته‌های محمدرضا عاشوری
بیان حس یک زمین رها شده را به من می‌دهد که صاحبش ولش کرده و رفته و هرکس یک گوشه‌ای را برداشته است و برای خودش خانه‌ای ساخته و من هم یکی از این آدم‌ها هستم. می‌ترسم از روزی که صاحب زمین با لودر و غلتک، با یک حکم در دستش بیاید و بگوید من زمینم را می‌خواهم شما هم باید از خانه‌های‌تان بروید. چند روز فرصت دارید وسایل‌تان را جمع کنید، بعدش می‌خواهیم این خانه‌ها را با خاک یکسان کنیم.
چرا بیان را ول کرده‌اند به امان خدا؟ کسی می‌داند؟
ای وبلاگ نویسانی که هرازچندگاهی از همه شبکه‌های اجتماعی خسته می‌شوید، دلتان برای نوشتن و وبلاگ نویسی تنگ می‌شود. احساس می‌کنید حرف‌های زیادی دارید که نگفته‌اید. و هر بار به هر بهانه‌ای، نیروی جاذبه‌ای شما را به سمت وبلاگ‌های رها کرده‌ی خود می‌کشد. بدانید و آگاه باشید که رسالت شما نوشتن است و نمی‌توانید از آن فرار کنید. پس دست دست نکنید و نوشتن از سر بگرید که تا نفسی می‌رود و می‌آید حداقل برای نوشتن دیر نیست.
یادگیری زبانهای خارجی را خیلی دوست دارم. نه تنها انگلیسی بلکه تلاش‌های ناموفقی نیز در یادگیری زبانهای روسی، فرانسوی، ایتالیایی، آلمانی و اسپانیایی نیز داشته‌ام. زبان انگلیسی‌ام بد نیست و می‌توانم تا حدودی گلیم خود را از آب بیرون بکشم ولی با این مقداری که بلدم دلخوش نیستم و از خود ناراضی‌ام.
هر چند وقت یک بار تلاش‌هایی می‌کنم تا مقداری زبان انگلیسی خود را بهبود ببخشم ولی بعد از چند روز انقدر کار‌های عجیب و غریب برای من پیش می‌آید یا پروژه محتوایی جدیدی می‌گیریم که مجبورم برنامه خود را تغییر دهم یا به کل آن برنامه قبلی را کنار بگذارم.
فکر کنم مشکل از برنامه‌ریزی من است که این مشکلات و پیش آمد‌ها را در نظر نمی‌گیرم و برنامه‌ریزی‌ام انعطاف‌پذیری لازم را برا همگام کردن خود با زندگی‌ام ندارد. اما چطور باید برنامه‌ریزی کنم؟ اگر دوستی هستید که زبان انگلیسی‌تان خوب است و به صورت خودآموز هم یادگرفته‌اید ممنون می‌شوم کمکی کنید و نکته‌ای، چیزی به من بیاموزید.
کتاب‌هایی به زبان انگلیسی را کم و بیش می‌خوانم. از آنجایی که تولید محتوا می‌کنم مقالات انگلیسی هم می‌خوانم. فیلم به زبان انگلیسی هم میبینم. به طور کلی دایره لغاتم بد نیست ولی با گرامر و به طور کلی دستور هر زبانی که بگویید دشمنی دیرینه‌ای دارم که فکر کنم ریشه‌اش به درس عربی دوران مدرسه برمی‌گردد.
از امروز می‌خواهم باز هم توجه ویژه‌ای به زبان انگلیسی داشته باشم. بلکه این‌بار اتفاقات عجیب و غریب و رویداد‌های خارج از کنترل برای من پیش نیاید. توکل بر خدا برویم ببینیم چه می‌شود :)
نوشتن با خودکار همیشه برایم لذت‌بخش‌تر از نوشتن با کیبرد و کامپیوتر بوده است. وقتی در این وبلاگ یا آن یکی نمی‌نویسم معنی‌اش این نیست که از نوشتن دورم، خیر. من تقریبا هر روز می‌نویسم. اما در دفترم. با خودکارهایم. خودکارها را دوست دارم. مخصوصا آنها که تمام شدنشان را به چشم می‌شود دید. درست است که یک روز تمام می‌شوند ولی در طی مدت دوستی‌مان لذت نوشتن را به من هدیه می‌دهند و اینکه دروغ نمی‌گویند، می‌شود دید که کی تمام می‌شوند.
لذت تماشای حجم کاغذهای انباشته شده و دفتر‌های تمام شده هم چیز دیگری است. وقتی میبینم چندین دفتر و یک کپه کاغذ بر اثرنوشتن‌های زیاد روی هم جمع شده‌اند لذتی وصف ناپذیر در من جریان پیدا می‌کند.
حیات وبلاگ به نوشتن وبلاگ نویس است و من از جانب این وبلاگ خواستم بگویم، هنوز می‌نویسم، پس هستم.
مدت زیادی است که قصد کرده‌ام بیشتر در این عالم صفحات در هم تنیده بنویسم ولی هربار بهانه‌ای بود، و در این ایام که برما سپری شد... بگذریم!
من باور دارم که می‌شود تغییر کرد، باور دارم که می‌شود دنیا را به جای بهتری تبدیل کرد ولی همیشه از خود می‌پرسم تو از دیروزت چقدر بهتر شده‌ای؟ نه اینکه چقدر بیشتر در کارت پیشرفت کرده‌ای، چقدر پول جمع کرده‌ای و چقدر به قول امروزی‌ها به موفقیت نزدیک شده‌ای نه. این مزخرفات را نمی‌گویم، اینکه چقدر خودت انسان بهتری شده‌ای، هرکس خودش می‌داند چطور می‌تواند انسان بهتری باشد.
از این حرف‌ها بگذریم. از نوشتن بگویم. در حال همکاری با وبسایت برآیند هستم. وبسایتی با موضوع رشد و توسعه فردی. از آنجایی که این حوزه همیشه مورد علاقه من بوده و هست همکاری با این تیم را دوست دارم و از نوشته‌هایم لذت می‌برم.
دنبال موضوعات خاصی می‌گردم که برای وبسایت خودم یعنی mrashouri.com محتوا بنویسم. یک سری موضوعات را از قبل مشخص کرده‌ام و احتمالا به سراغ آنها بروم. اما یک کیورد ریسرچ جدید می‌تواند باز هم در این راه به من کمک کند. به هر حال خواستم بگویم من برگشتم و قرار است بیشتر بنویسم.
