وبلاگ نوشته‌ها و روزنوشته‌های محمدرضا عاشوری
من اینجوریم که دوست دارم همه چیز یاد بگیرم. ملاکمم این نیست که چی توش پوله یا نیست، کلاً یادگرفتن برام لذت‌بخشه. مطمئناً نمیشه همه چیز رو یاد گرفت و آدم باید انتخاب کنه که چه چیز‌هایی رو یاد بگیره و بر اساس یه ارز‌ش‌هایی هم باید اونا رو انتخاب کنه. ولی وقتی تصمیم می‌گیری که مهارت ۱و۲ و۳ رو یاد بگیری و این معنیش اینه که مهارت ۴ و ۵ و ۶ و۷ و ... رو دیگه نمی‌تونی یاد بگیری ناراحتم می‌کنه. می‌دونم دنیا مدلش اینجوریه و کاریش هم نمیشه کرد. همین‌طوری خواستم یه درد و دلی کرده باشم.
ببینید مثلا من یه دوره ای ورزش رزمی میرفتم و واقعا هم خوب بودم. بعد حس کردم دوست دارم خطاطی یاد بگیرم و نقاشی جفتشو یه ترم ثبت نام کردم و خیلی هم استادام ازم تعریف میکردن. اما برای خطاطی و نقاشی رزمی رو ول کردم. گذشت رفتم خیاطی و نقاشی و خطاطی رو یه ترم بیشتر نرفتم. دوست داشتم زبان فرانسه یاد بگیرم اما زبان انگلیسیمم کامل 100 بلد نیستم. اینه که الان نه نقاشم نه خطاطم نه خیاطم نه حتی زبانم فوق العادس. توی همشون معمولیم. الان مدت هاست دوست دارم برم شیرینی پزی، با خودم عهد کردم تا مثلا نقاشی رو به 100 نرسونم ابدا نخواهم رفت. همین طور راجع به زبان جدید.
من حتی توی رشته دانشگاهمم همین طور بودم. کلا عادت به رها کردن یه چیز برای تجربه کردن یه چیز جدید دیگه جزو خصلت های بدمه. ولی کنترل میکنم. چون از معمولی بودن توی هرچیزی خوشم نمیاد. میخوام بهترین باشم، شده حتی توی یک چیز که با این شیوه نمیشه بود :) و به خودم دارم یاد میدم قرار نیست یک دریا اطلاعات داشته باشم،عمق مهم تره.
من یه دوره ای این طوری بودم اما وقتی فهمیدم همه چیزو بلدم و هیچ چیزو بلد نیستم چون 100 درصد تمرکزمو روی هیچ کدوم نذاشتم فهمیدم باید برگردم :)
متاسفانه / خوشبختانه منم دقیقا همین جوری ام :/
و خب تا جایی که خوندم معمولا چیز خوبی نیست و هر چقدر مترمکز تر توی یه حوزه خاص باشه بهتره
ولی خودم هنوز نتونستم ترکش کنم :D
