وبلاگ نوشته‌ها و روزنوشته‌های محمدرضا عاشوری
دیروز که برای پیاده‌روی رفته بودم، یک فایل صوتی دیگر از رادیو مذاکره را گوش دادم. صحبت در مورد مرکز کنترل درونی و بیرونی بود که به نظرم برای نقل کردن در وبلاگم جالب آمد.
آدم‌ها را از یک منظر می‌شود به دو دسته تقسیم کرد. آن‌هایی که مرکز کنترل‌شان درونی است و آن‌هایی که مرکز کنترل‌شان بیرونی است. حالا هر کدام از این‌ها چه هستند؟
چند روزی می‌شود که غروب‌ها ساعت 6 تا حدود 8 به پیاده روی می‌روم. بعد از اینکه کرونا گرفتم تصمیم گرفتم این کار را اگر بشود هر روز انجام دهم. مسیر خاصی برای پیاده روی ندارم. به هر جهتی که آن روز حس و حالش باشد می‌روم. استخر لاهیجان البته محل خوبی برای پیاده روی است. در طی این دو هفته چند باری به آنجا رفته ام.
اول از همه بگویم این فیلم در دسته بندی فیلم هایی که نباید دید قرار می‌گیرد. فیلمی به غایت مزخرف، چرت، بی سرو ته و آبکی.
در راستای سر و سامان دادن به این وبلاگ که نمی‌دانم چرا انقدر برایم عزیز است و دست از سرش بر نمی‌دارم، تصمیم گرفتم همه مطالب قبلی را به وضعیت پیش نویس ببرم تا از میان آن‌ها مطالبی که به نظرم ارزش منتشر شدن دارند را دوباره منتشر کنم. شاید هم پاراف‌شان کردم و چیزهایی هم به آن‌ها اضافه کردم.
البته فکر نمی‌کنم کارم به کسی بر بخورد. چون بعد از اینکه برای مدت‌ها اینجا ننوشته‌ام بعید میدانم این وبلاگ مخاطبی هم داشته باشد. امیدوارم در روزهای آینده این وبلاگ جان تازه‌ای بگیرد و تبدیل به جای بهتری برای نوشتن‌های گاه و بیگاه من شود.
یه جایی خونده بودم نویسنده‌ای که نوشتن شغلشه باید به مرحله‌ای برسه که مثلا وقتی که صبح پاشد، خودشو موظف کنه که بشینه پشت میزش و بنویسه. مثل هر شغل دیگه‌ای که وقتی میرید پشت میزتون، بدون در نظر گرفتن این که امروز حس کار هست یا نیست یا هوا دو نفره است باید رفت بیرون و... موظفید که کارتون رو شروع کنید و تا پایان ساعت کاری‌تون مشغول باشید.
