یه جایی خونده بودم نویسنده‌ای که نوشتن شغلشه باید به مرحله‌ای برسه که مثلا وقتی که صبح پاشد، خودشو موظف کنه که بشینه پشت میزش و بنویسه. مثل هر شغل دیگه‌ای که وقتی میرید پشت میزتون، بدون در نظر گرفتن این که امروز حس کار هست یا نیست یا هوا دو نفره است باید رفت بیرون و... موظفید که کارتون رو شروع کنید و تا پایان ساعت کاریتون مشغول باشید.
نویسندگی هم یک شغله و باید یک ساعت کاری برای خودتون مشخص کنید. ولی خب لزومی نداره که این ساعت کاری حتما 8 صبح تا 3 بعد از ظهر باشه. می‌تونید بعد از ظهر بنویسید یا حتی شب. مهم اینه که به ساعت کاریتون پای‌بند باشید و با هر محرک احساسی و حواس پرتی ناخودآگاهی از کارتون دست نکشید.
البته تایم استراحت هم که نباید فراموش شه. بعد از کار کردن تو زمان مشخصی باید یه استراحتی به خودتون بدید. از پای میزتون بلند شید. فاصله بگیرید و به میزو دفتر و خودکار و لپ تاپ نگاه نکنید. نگران نباشید اونا سر جای خودشون منتظرتون هستند و از دیدن اینکه پر انرژی به سراغشون برگردید لذت خواهند برد.
به نظرم نویسندگی شغل خیلی خوبیه یه سری ویژگی های خوب داره، مثل آزادی، خلاقیت، دورکاری و از همه مهم‌تر عشق. نویسنده بدون اینکه عاشق کارش باشه نمی‌تونه ادامه بده و همون ابتدای کار بیخیال میشه. اگه صرفا بخاطر اینکه «الان پول تو تولید محتواست» نویسنده بشید به جایی نمی‌رسید. تو نویسندگی درآمد یه انگیزه کوچیکه.
در پایان باید بگم زنده باد نویسندگی!
- يكشنبه ۱۹ بهمن ۹۹
