محمدرضا عاشوری

سریال بازی مرکب (یا بازی ماهی مرکب) سریال خوبی بود. فصل یک این سریال از نتفلیکس پخش شده که به لطف عدم وجود قوانین کپی رایت در ایران مفت و مجانی دیدم. (همیشه فکر می‌کنم توی آن دنیا کارگردان‌ها و تهیه کننده‌های خارجی یقه ما را خواهند گرفت.)

شنبه سپری شد. مثل هفته قبل حدود ساعت 6 به پیاده‌روی رفتم. در طول  مسیر یک فایل صوتی دیگر از محمدرضا شعبانعلی گوش کردم. در مورد اهداف صحبت می کرد. می‌گفت بسیاری از اهدفی که در زندگی داریم قابل اندازه گیری نیستند. هدف جزیره نیست که یک کشتی پیدا کنیم و برویم آنجا پیاده شویم. هدف ستاره قطبی است که راهنمای ماست و جهت را به ما نشان می‌دهد تا در مسیر درستی گام برداریم.

«هست» و «است» با هم تفاوت دارند و معنای متفاوتی می‌دهند. هست به معنی وجود داشتن است و در مقابل نیست قرار می گیرد اما است فعل ربطی است و معمولا برای بیان چگونگی استفاده می‌شود.

مثال معروف :

خدا هست! یعنی خدا وجود دارد.

خدا است. معنی درستی نمی‌دهند و می‌پرسیم خدا چگونه است؟ خدا مهربان است!

 احتمالا برای این موضوع هم استثنا‌هایی وجود دارد. ولی در نود و چند درصد مواقع همینطور است که گفتم.

پیاده روی دیروزم از نظر آموزشی چندان به درد بخور نبود. قبل از پیاده روی هرچقدر دنبال یک کتاب صوتی خوب در حوزه مدیریت گشتم چیز به درد بخوری پیدا نکردهم. شاید بیان این گونه کتاب‌ها در قالب فایل صوتی کار سختی باشد. رمان را هم که نمی‌شود گوش داد. 

به چند فایل صوتی از کانال عادل طالبی گوش دادم که آن‌ها هم چیزی به درد بخورد که بتوان در موردش نوشت به من یاد ندادند.  به هر حال روزهایی هم اینطور می‌شود. 

کم کم ایده‌هایی در ذهنم در حال شکل گرفتن هستند که اگر خدا بخواهد اجرا خواهم کرد. حرف بخصوصی در مورد پیاده روی دیروز ندارم. فقط قصدم این بود که اعلام حضور کنم.

امروز و فردا به پیاده روی نمی‌روم و بعید می‌دانم فرصت شود چیزی هم بنویسم.

دیروز که برای پیاده‌روی رفته بودم، یک فایل صوتی دیگر از رادیو مذاکره را گوش دادم. صحبت در مورد مرکز کنترل درونی و بیرونی بود که به نظرم برای نقل کردن در وبلاگم جالب آمد.

آدم‌ها را از یک منظر می‌شود به دو دسته تقسیم کرد. آن‌هایی که مرکز کنترل‌شان درونی است و آن‌هایی که مرکز کنترل‌شان بیرونی است. حالا هر کدام از این‌ها چه هستند؟