محمدرضا عاشوری

شنبه سپری شد. مثل هفته قبل حدود ساعت 6 به پیاده‌روی رفتم. در طول  مسیر یک فایل صوتی دیگر از محمدرضا شعبانعلی گوش کردم. در مورد اهداف صحبت می کرد. می‌گفت بسیاری از اهدفی که در زندگی داریم قابل اندازه گیری نیستند. هدف جزیره نیست که یک کشتی پیدا کنیم و برویم آنجا پیاده شویم. هدف ستاره قطبی است که راهنمای ماست و جهت را به ما نشان می‌دهد تا در مسیر درستی گام برداریم.

 می‌گفت هرکس باید بتواند اهداف خود را به صورت مکتوب روی کاغذ بیاورد. اهدافی که قبلا داشته و به آن‌ها رسیده، اهدافی که داشته و به آن‌ها نرسیده و اهدافی که اکنون دارد.

اهدافی که به آن‌ها نرسیده‌ایم برای درس گرفتن و آموختن و بررسی کردن اشتباهات است. از این هداف که نتوانستیم به آن‌ها برسیم خیلی چیز‌ها می‌توانیم یاد بگیریم. اصلا آموخته‌هایی که از اهداف تحقق نیافته به دست می‌آوریم بسیار بیشتر از آن‌ هدف‌هایی است که موفق شده‌ایم به آن‌ها برسیم.

اهدافی که اکنون داریم برای برنامه ریزی و تلاش است و ما را به ادامه دادن و تلاش کردن امیدوار می‌کند. می‌گفت هدف باید روشن و شفاف باشد، تعیین کردن اهداف کلی مثل رسیدن به سلامتی، آرامش، خوشبختی و آسایش و... به درد نمی‌خورد و اگر مثلا می‌گوییم خوشبختی، باید مشخص کنیم که دقیقا اگر به چه چیزی برسیم می‌توانیم بگوییم که خوشبختیم.

و اهدافی که به آ‌ن‌ها رسیده‌ایم برای فراموش کردن و گذشتن است. باید اهداف گذشته را فراموش کنیم و به دنبال اهدافی که اکنون داریم برویم. مثال‌هایی هم زد. مثال شخصی که در دبیرستان هدفش  این بوده که یک دانشگاه خوب قبول شود و به هدفش رسیده و هنوز هم وقتی وارد جایی می‌شود در مورد دانشگاه‌های دیگران سوال می‌کند  تا بعد از آن در مورد دانشگاه خود صحبت کند. هنر این است که آدمی اهدافی که به آن‌ها رسیده است را فراموش کند و به دنبال اهداف جدید برود.

 می‌گفت مکتوب کردن اهداف باعث می‌شود که شخص آن‌ها را به صورت شفاف و روشن در بیاورد و این شفاف نوشتن اهداف باعث می‌شود که فرد دقیقا بداند که به دنبال چیست. مکتوب کردن اهداف باعث می‌شود که فراموش نکنیم که بسیاری از چیزهایی که داریم روزی اهداف ما بوده‌اند. این یاد آوردی البته در مقابل فراموش کردنی که در پاراگرف قبل گفتم نیست، این یاد آوری برای قدردانی از داشته‌ها و اهدافی است که به آن‌ها رسیده‌ایم.

در پایان هم به این موضوع شاره کرد که باید فرق بین نیاز، هدف و آرزو را بدانیم. هیچ آدمی از این که نیازش برطرف شود خوشحال نمی‌شود، اما اگر نیازش برطرف نشود ناراحت می‌شود.  هدف خواسته‌ای بیش از نیاز است. نیاز این است که سقفی بالای سرمان باشد و هدف این است که خانه‌ای بزرگ و با امکانات بخریم.

و رویا و آرزو هدف بزرگی است که ته دلمان می‌دانیم هیچ وقت به آن نمی‌رسیم. اما برای رسیدن به آن تلاش می‌کنیم.